مقام اوّل در بيان آنكه با زيارت قبر مطهّر و منوّر حضرت ابى عبدالله (عليه السلام)نصرت و يارى ايشان حاصل مى شود ، و در اينجا عناوينى را كه تعلّق به زيارت دارد و بوسيله آن نصرت و يارى حاصل مى شود ، در چند جهت بيان مى كنيم.



جهت اوّل: نسبت به وجود مبارك ايشان است ، كه زيارت موجب شدّت سرور قلب مبارك آنحضرت (عليه السلام) مى شود.



جهت دوّم: نسبت به ظاهر شدن شأن رفيع ايشان هم در دنيا و هم در آخرت و هم در نظر اعداء است ، كه موجب ذلّت و خوارى و رغم انف آنهاست ، و هم در نظر اولياء و دوستان از انبياء و ملائكه از اهل زمين و آسمان (عليهم السلام)مى شود ، چرا كه واضح است كه بيشتر بودن تابعين نسبت به هر كس ــ خصوصاً به عنوانى كه همه در تحت لواءِ مرحمت او باشند ــ گوشه اى از جلوه بلندى مقام و علوّ قدر او در چشم بيننده گان خواهد بود.



جهت سوّم: نسبت به متعلقان و شيعيان آنحضرت (عليه السلام) در آخرت است ، كه بواسطه آنچه در فضل زيارت آنحضرت صلوات الله عليه آمده است كه زائر ايشان نسبت به سائر دوستان اهلبيت (عليهم السلام) مقام شفاعت پيدا مى كند ، كه به او ميگويند:



« خذوا بيد من أحببت و أدخله الجنّة »( [24] )



«دست هر كسى را مى خواهى بگير و وارد بهشت نما»



بلكه بنابراين امر زائر در مقام شفاعت نسبت به آنحضرت دو نوع نصرت و يارى نموده است .



نوع اوّل : نسبت به وجود مبارك خود ايشان بواسطه آنكه اين شفاعت امرى است راجع به آن حضرت(عليه السلام) ، پس در انجام جمله اى از اين امر ايشان را نصرت و يارى كرده است ، مثل آنكه اگر در دنيا بود آنحضرت (عليه السلام) را ــ در جهتى كه راجع به ايشان است مانند جهاد ــ نصرت و يارى مى نمود .



ونوع دوّم : نسبت به ايشان در امر دوستان آنحضرت است كه سبب دفع عقوبت از آنها شده است ، و نيز وسيله رسيدن آنها به رحمتهاى كامله الهى و مقامات عاليه شده است.



جهت چهارم : نصرت و يارى است نسبت به ابقاء و احياء امر ايشان ، چه آنكه واضح است كه رفت و آمد شيعيان و دوستان در هر زمانى و هر عصرى نزد قبرمنوّر ايشان موجب بقاء و دوام ذكر آنحضرت (عليه السلام)بوده ، و موجب ياد آورى فضائل ومناقب ايشان در قلوب ودر زبان ها و درمجالس عام و خاص است.