خضوع و خشوع و تضرّع و كثرت ابتهال است ، مثل دعا نمودن او در آن حالى كه در شدّت اضطرار باشد ، مثل آنكه خطر جان و فرزند يا عِرض و آبرو و يا خطرهاى بزرگ ديگر او را تهديد كند .



بلكه بايد حال تضرّع او در دعا به امر آنحضرت (عليه السلام)بيشتر از اين باشد ، به مقتضاى آنكه كليّه امور حضرت بايد در نظر مؤمن چندين برابر بيشتر و بزرگتر از امر خود و همه متعلّقات او باشد ، چنانچه اين مطلب با برهان عقل روشن و واضح است ، زيرا مقام حجّت هرچه كاملتر باشد امر او در نظر انسان بزرگتر از امر خود انسان مى شود .



و در چند روايت صراحتاً اين مضمون از حضرت رسول (صلى الله عليه وآله) نقل شده كه فرمود :



« حقيقتاً وصف كمال به مؤمن صدق نمى نمايد ، تا آنكه من و اهلبيتم در نظر او از امر خود و خانواده اش بزرگتر باشيم » .



پس در حصول اين شرط لازم است در تحصيل اسباب آن مثل رقّت قلب و جارى شدن اشك سعى و كوشش كند