و امّا اوقات شريفه و ايّام زيارتى آنحضرت (عليه السلام) چون جمعه و اعياد و ايّام ذى الحجة و ماه هاى مبارك رجب و شعبان و رمضان و محرّم پس شدّت اهتمام در آنها نمايد بر دو وجه:



وجه اوّل: آنكه جمله اى از آداب و شرايط مهمّه زيارت را رعايت نمايد ، مانند غسل و طهارت و نظافت لباس و بودن بالاى بام يا صحرا ، يا در مكانهاى شريفه كه افضل آنها نزد قبور امامزاده ها و قبور صلحا و علماء است ( [55] ) و ديگر خضوع و تواضع و زياد گفتن ذكر خداوند و صلوات ، و اجتناب از لغويات گفتارى و عملى خصوصاً مراء و جدال ، و ديگر تقليل در اكل و شرب و همه لذائذ ، بلكه ترك آنها اگر ممكن شود ، كه همه اين آداب را در حال زيارت و قبل از آن از وقتيكه اراده زيارت و سلام نمودن مى كند و بعد از آن مادامى كه در مكان زيارت حاضر است رعايت نمايد.



وجه دوّم: آنكه در الفاظ زيارت و سلام يكى از زيارات مبسوط و جامع را انتخاب نمايد ، كه با فضيلت ترين و جامع ترين و كاملترين زيارت متن زيارت عاشورا است ، كه در روايت علقمه و صفوان از حضرت امام محمّد باقر (عليه السلام)و از حضرت صادق (عليه السلام)مذكور است و اين افضليت از دوجهت است:



يكى از جهت جامع بودن آن از زيارات ديگر بروجهى كه قبلا بيان گرديد .



و ديگر از جهت آنكه در روايت از آن دو بزرگوار چنين آمده است كه : هر بنده مؤمن كه آن را در هر مكان و زمانى غير از كربلا و عاشورا بخواند فضائلِ جليلِ شريفى كه اگر در كربلا و عاشورا مى خواند درك مى كرد درك مى كند.



و بنابراين اگر كسى آن را هر روز و هر كجا بخواند مانند اينست كه در تحت قبّه منوّره آنحضرت حاضر است و ايشان را زيارت مى كند .