چهار تن نامبرده ، كه شرح حال آنها به طور كوتاه گذشت ، شخصيتهاى درجه اولى بودند كه سفير كبير تام الاختيار حضرت صاحب الاءمر به شمار مى آمدند و از سوى خود آن حضرت منصوب شده بودند.

در كنار اين بزرگان ، شخصيتهاى درجه دومى نيز قرار داشتند كه ماءموران و وكيلان و نمايندگان حضرت بودند و از سوى حضرت نيز، توقيع به نام ايشان صادر شده بود.

امامان گذشته نيز داراى اين گونه وكلاء بوده اند. يكى از آنها ابوالحسين محمد بن جعفر اسدى است .

شيخ در كتاب الغيبة و صدوق در اكمال ، از اين مرد بزرگ نام مى برد. شخصى به وسيله يكى از سفراى كبار به حضور حضرت صاحب الاءمر عليه السّلام نامه اى مى فرستد و حكم بيت المالى را كه نزد او بوده مى پرسد. پاسخش مى رسد:

((در شهر رى به محمد بن جعفر عربى بپرداز؛ او در زمره كسانى است كه مورد اعتماد وثوق ماست )). (329)

((ابوجعفر محمد بن على بن نوبخت )) در نامه اى عرض مى كند: من به ديانت ((محمد بن عباس )) اعتماد دارم . جوابش چنين مى رسد: ((اسدى بهترين كس است ؛ دگرى را بر او مقدم مشمار)). (330)

پانصد درهم نزد ((محمد بن شاذان نيشابورى )) از بابت بيت المال جمع شده بود كه بيست درهم كم داشت . ابن شاذان از خودش بيست درهم روى آنها مى گذارد تا پانصد درهم كامل شود و آنها را به جناب اسدى مى پردازد و از جبران نقيصه آن چيزى نمى گويد. رسيد حضرت كه برايش مى رسد، در آن نوشته شده بود:

((پانصد درهم ، كه بيست درهم آن از آن خودت بود، واصل شد)). (331)

((كاتب مروزى )) هزار دينار بدهكار بيت المال بوده است . دويست دينار به جناب حاجز وشّاء مى پردازد. رسيد آن كه مى رسد، در آن نوشته شده بود: ((اگر خواستى پس از اين بپردازى ، به ابوالحسين اسدى در شهر رى ، بپرداز)).

يكى دو روز كه از رسيدن مى گذرد، خبر وفات جناب حاجز به گوشش مى رسد. (332)

اسدى با پاكيزگى و نيكنامى در ماه ربيع نخست سال 312 از دنيا رفت .