عصمت ، يعنى پاكيزه بودن از گناه و پيراسته بودن از خطا.

و آن حقيقتى است از مقوله علم كه دانستن حقايق اشيا باشد.

فرد بزرگوارى كه داراى فضيلت عصمت باشد، نه تنها گناه نمى كند، بلكه فكر گناه ، در مغزش راه ندارد، چون به حقيقت گناه آشناست ، ولى قدرت بر ارتكاب گناه دارد. از اين رو، مرتبه اش از فرشتگان برتر و بالاتر است .

شما زبان مار را نمى مكيد و از خوردن نجاست خوددارى مى كنيد، بلكه فكر چنين كارى نيز در مغز شما راه نمى يابد، با آن كه قادر بر هر دو كار هستيد.

چرا؟ چون به حقيقت هر دو كار پى برده ايد و مى دانيد كه چيست .

نسبت معصوم با گناه ، چنين است .

بنابراين ، عصمت ، مرتبه عاليه اى را عدالت نيست ، بلكه فضيلتى است از فضايل مغاير با عدالت و آن علمى است خدادادى و از علوم بشرى نيست و موروثى نيز نمى باشد؛ چنانچه قابل تعليم و تعلم نيز نيست .

علمى است كه حضرت احديث ، هر فردى را شايسته بداند، بدو افاضه مى كند؛ چنانچه در ميان دودمان عبدالمطلب - كه شماره آنها به چهل مى رسيد يا از چهل افزون بود - فقط يك فرد شايسته پيامبرى بود و آن حضرت محمد صلى الله عليه و آله بود و دگران شايسته اين منصب مقدس نبودند.

در ميان پسران ابوطالب ، فقط يك فرد شايسته دارا شدن صفت عصمت بود و آن على عليه السّلام بود از اين رو، از سوى خدا و رسول صلى الله عليه و آله ، وصى حضرت محمد صلى الله عليه و آله گرديد.

مرد عادل و دادور، هنگام اشتداد شهوت يا غضب ، تمايل به گناه دارد، ولكن گناه نمى كند، ولى معصوم تمايل به گناه نيز ندارد.

عادل ، خطا مى كند و ممكن است گول شياطين انسى را بخورد، ولى معصوم خطا ندارد و خطا و گول خوردن ، براى حضرتش محال است .

معصوم ، اضافه بر فضيلت عدالت ، داراى فضيلت عصمت نيز است .

تاءسيس حكومت عدل و دادگستر در جهان ، بايستى به وسيله قائدى معصوم باشد كه ميل به گناه نكند و خطا نداشته باشد. و وگرنه آن حكومت تشكيل پذير نخواهد بود.

قائد گناهكار و رهبر خطاكار، نمى تواند از گناه جلوگيرى كند و خطاهاى بشر را بر طرف سازد، بلكه سر مشق براى گناه و خطا خواهد بود.

رهبر، براى پيوستن خلق از گناه ، بايستى نخستين قدم را از خودش بردارد و گناه را از خود بزدايد.

بزرگترين گناه ، ظلم است و رهبر ظالم ، نخواهد توانست ظلم زدايى كند.

بنابراين ، حضرت مهدى ، بايستى داراى فضيلت عصمت باشد تا بتواند عدل جاويدان جهانى را بر قرار سازد.

در گذشته ، يادآور شديم كه حضرت مهدى بايستى مؤ يد من عندالله باشد و قدرت الهى در پشت سرش باشد؛ وگرنه نخواهد توانست بر همه قدرتهاى بشرى پيروز شود.

و اين به ما مى رساند كه حضرت مهدى بايد معصوم باشد، وگرنه لازم مى آيد كه خداى بزرگ ، گناهكار و خطاكارى را تاءييد فرموده و براى مردم پيشوا قرار داده است ، و اين ، بر ذات مقدس حق ، قبيح و محال است . آيا كسى كه از گناه نهى فرموده ، مى تواند بگويد از گناهكار پيروى كنيد؟!