جالب اينكه از امام باقر(عليه السلام) نقل شده فرمود:





«... وَ يَجِيئُ وَاللّهِ ثَلاثَ مَأَةَ وَ بِضْعَةَ عَشَرَ رَجُلاً فِيهِمْ خَمْسُونَ اِمْرَئَةً يَجْتَمِعُونَ بِمَكَّةَ عَلى غَيْرِ مِيعاد قُزَعاً كَقُزَعِ الْخَرِيفِ



سوگند به خدا سيصد و اندى نفر مرد مى آيند در ميانشان 50 نفر زن هستند، در مكّه اجتماع مى كنند بى آنكه قبلاً وعده داده باشند، آمدنشان همچون ابرهاى پائيزى است (كه با حركات تند مى آيند و در آن مركز جمع مى گردند).»



( [42] )

شكى نيست و به تجربه ثابت شده كه زنان در انقلابها نقش مؤثّر و تعيين كننده دارند، زنان هستند كه جوانان رشيد و سلحشور در دامان پاك خود مى پرورانند و در پشت جبهه و خانه دارى، پشتيبان محكم و خوب براى مردان مى شوند، آنها مى توانند با تصميم آهنين خود شهيدپرور باشند، آتش انقلاب را شعلهور سازند، و در كنار جبهه ها به پانسمان زخمى ها بپردازند و نوازشگر انقلابيون شوند.

در روايات آمده پس از جنگ اُحُد بدن حضرت على(عليه السلام) پر از زخم شد به طورى كه 60 مورد از بدن مولا على(عليه السلام)بريدگى سخت پيدا كرد، پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) دو زن بنام اُمّ سليم و ام عطيّه(رحمهما الله) را مأمور مداوا و پانسمان زخمهاى بدن مبارك امام على(عليه السلام) نمود، آنها طبق مأموريّت به زخم بندى مشغول شدند، بعد گزارش دادند بقدرى بدن حضرت على(عليه السلام) پر از زخم شده كه هر زخمى را مى بنديم در كنارش زخم ديگرى شكافته مى شود.( [43] )

نيز در روايات آمده پنجاه نفر از اصحاب (ياران خاص) حضرت قائم (عج) زن هستند.( [44] )

به اين ترتيب : زنان نيز بايد شخصيت و نيروى معنوى خود را بيابند و بدانند كه مى توانند نقش سازنده داشته باشند و از اصحاب امام مهدى(عج) گردند، و در جبهه هاى سياسى و نظامى، شركت و تلاش فعّال نمايند، و همچون زينب كبرى(عليها السلام) مسؤوليتهاى سنگين يك انسان كامل را بدوش بكشند و رسالت خود را انجام دهند. (به اميد آن روز).

به اين حديث جالب نيز توجه كنيد:

مفضل(رحمه الله) گويد: امام صادق(عليه السلام) فرمود:

«همراه مهدى(عج) سيزده زن هست.

عرض كردم اين بانوان براى چه در كنار مهدى(عج) هستند؟

فرمود: اينها مجروحان را مداوا مى كنند و از بيماران جنگى پرستارى مى نمايند، چنانكه زنان در زمان پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله وسلم) همراه آنحضرت در جنگها اين كارها را به عهده مى گرفتند.»( [45] )

ضمناً ناگفته نماند كه از كتاب خطبة البيان منسوب به امام على(عليه السلام)آمده نخستين كسى كه از 313 نفر به خدمت امام عصر(عليه السلام)مى رسد دو نفر بصرى بنام على و محارب، و شش نفر ديگر از ابدال بنام عبداللّه هستند.( [46] )

و بالاخره در وصف ياران مهدى(عج) از امام صادق(عليه السلام) به اين مضمون آمده است:

«آنچنان در برابر فرمانده كلّ قوا خبردار ايستاده اند كه گويا مرغى برسرشان است و تكان نمى خورند غذايشان تمام شده، در عين حال آثار سجده در پيشانيشان پيدا است، شيران روز و پارسايان شب هستند و قلبشان همچون پاره آهن محكم است.

همراه آنها پرچمى است كه جبرئيل(عليه السلام) در جنگ بدر براى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) آورد ... پرچمى كه تا يك ماه راه از چهار طرفش ترس را بردشمنان مسلّط مى كند از مكه بيرون نمى آيد تا اينكه «حلقه اى» در اطرافش باشند، شخصى پرسيد: اين حلقه از چند نفر تشكيل شده؟

امام صادق(عليه السلام) فرمود: از ده هزار نفر كه جبرئيل(عليه السلام) در طرف راست و ميكائيل(عليه السلام) در طرف چپ اين حلقه هستند، سپس امام(عليه السلام) پرچم فتح را برافرازد و حركت كند و در مشرق و مغرب كسى نماند جز اينكه «از روى عناد» بر آن پرچم لعنت كند.»( [47] )