از آنجا كه اين مردان آزاده، براستى به امام قائم (عج) مى پيوندند تا در راه او هرگونه جانبازى لازم را بنمايند، خداوند نيز يار و ياور آنها است و با نيروهاى غيبيش آنها را كمك مى كند.

چنانكه قرآن مى فرمايد:





«اِنْ تَنْصُرُو اللّهَ يَنْصُرْكُمْ وَ يُثَبِّتْ اَقْدامَكُمْ



اگر شما خدا را يارى كنيد، خداوند شما را يارى مى كند و گامهاى شما را استوار مى دارد.»



( [36] )

امام سجّاد(عليه السلام) فرمود:

«گويا صاحب شما (حضرت قائم «عج» ) را مى بينم كه همراه سيصدو اندى نفر در پشت كوفه به نجف مشرف شده، جبرئيل(عليه السلام) در طرف راست و ميكائيل(عليه السلام) در طرف چپ و اسرافيل(عليه السلام) در پيش روى او است، پرچم پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله وسلم)را برافراشته و آن پرچم را به جانب هيچ گروهى از مخالفان متمايل نكند، مگر اينكه خداوند آنانرا به هلاكت مى رساند».( [37] )

نيز در ضمن روايتى رسولخدا(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود:

«هنگام خروج قائم(عج) منادى خدا از آسمان فرياد مى زند: اى مردم! مدت ستمگران تمام شد، و كار بدست بهترين امّت محمد(صلى الله عليه وآله وسلم) افتاد، روانه مكّه شويد.»( [38] )

به اين ترتيب مى بينيم دست خدا همراه مهدى(عج) و يارانش است، در اين صورت پيروزى آنها حتمى است از طرفى در روايات مى خوانيم خداوند خروج قائم(عج) را در يك شب سامان مى بخشد.( [39] )

به هر حال طبق مضمون فرموده امام باقر(عليه السلام) اين انقلاب نياز به ياران قهرمان و رشيد دارد، و بايد در اين راه خونها ريخته شود و عرقها در بدن جارى گردد.( [40] )

يارانى كه شايسته اطراف امامى باشند كه پرچم رسولخدا را به دست گرفته و اسلحه هاى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) را با خود حمل مى كند، و پيراهن خونى شده اى را كه پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) در جنگ اُحد در تن داشت به تن دارد.( [41] )