تخصّص و تعهّد و به عبارت ديگر علم و ايمان، و توسعه دادن به اين دو در همه ابعاد زندگى، بهترين زمينه ساز براى فراهم شدن ظهور امام زمان(عليه السلام) است، واين دو همچون دو بال پرنده اند كه آن پرنده با آن دوبال به پرواز درمى آيد، اگر هيچيك از اين دو نباشد، پروازى نيست واگر يكى باشد و ديگرى نباشد باز نتيجه بخش نيست چرا كه با يك بال نمى توان پرواز كرد.

تخصص بدون تعهد، مثالش در اين شعر مثنوى مولوى آمده:

تيغ دادن در كف زنگى مست***به كه آيد علم، ناكس را بدست

تعهد بدون تخصّص نيز در بسيارى اوقات به جاى پيشرفت بر مشكلات كار مى افزايد و احياناً خسارت جبران ناپذيرى بر انسان وارد مى سازد و مثالش همچون ماشينى است كه بدون چراغ در بيابان هولناك و پر فراز و نشيبى حركت مى كند، كه جز سقوط و سرگردانى نتيجه اى ندارد.

پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود:





«مَنْ عَمِلَ عَلى غَيْرِ عِلْم كانَ، ما يُفْسِدُهُ اَكْثَرَ مِمّا يُصْلِحُهُ



كسى كه بدون علم و دانش كارى انجام مى دهد، ضرر و زيان آن بيش از نفع آن است.»



( [29] )

از سخنان اميرمؤمنان على(عليه السلام) است كه فرمود:

«كمر مرا دو گروه شكستند:

1 ـ دانشمندان منحرف

2 ـ مردم نادان»( [30] )

قرآن مجيد در يك آيه، پيشروى و پيمودن درجات عالى و پيروزى را در سايه تخصّص و تعهد (علم و ايمان) هر دو دانسته و مى فرمايد:





«يَرْفَعِ اللّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَالَّذِينَ اُوتُوا الْعِلْمَ دَرَجات



خداوند از شما، آنان را كه ايمان آوردند و تحصيل علم و دانش كردند، چندين درجه بر ديگران برترى مى بخشد.»



( [31] )

با توجه به اينكه علم و شناخت، انسان را به عوامل رشدو ترقّى و دستورات حياتبخش و سازنده مكتب حركت آفرين و غنى اسلام آگاه مى سازد، و تعهّد و ايمان، آن عوامل را اجراء مى نمايد.