آنچه علاّمه مجلسى پس از ذكر پاره اى از روايات كه دلالت بر ممنوعيّت نام بردن آنحضرت تا هنگام ظهورش دارد( [45] )مى گويد:

«قول به اينكه لحن روايات صراحت دارند كه حرمت نام بردن امام عصر(عج) مخصوص زمان غيبت صغرى نيست كه بعضى آن را به اتّكا برخى علل استنباط كرده و با استبعاد و همى اختصاص به اين زمان داده اند» جدّاً مردود است، چه آنكه دانستى كه اين اختصاص به اتّكاء علل استنباط شده و استبعاد و همى نيست بلكه در روايات متعدّد كه كمتر از روايات ديگر نيست تصريح به عدم اختصاص ممنوعيّت بردن نام آنحضرت به عصر غيبت صغرى شده است، به اضافه رواياتى كه به روشنى دلالت بر جواز و تصريح بنام آنحضرت دارند (كه در قسم چهارم از روايات، آنها را شناختى كه از نظر عدد زيادتر و از نظر دلالت قوى تر از روايات ديگر بودند).