دوران زندگى امام زمان(عليه السلام) را مى توان به سه دوره تقسيم كرد:

1 ـ دوره كودكى (از سال 255 تا سال 260).

2 ـ دوره غيبت صغرى (از سال 260 تا 329).

3 ـ دوره غيبت كبرى (از سال 329 هجرى قمرى شروع مى شود تا وقتى كه فرمان و نهضت جهانى آن حضرت از طرف خداوند متعال صادر گردد).

اخبار و روايات در اين مورد بسيار است كه براى آنحضرت دو غيبت خواهد بود، يكى كوتاه، دوّمى طولانى در غيبت صغرى (كوتاه) خواص شيعه و نُوّاب خاص آن حضرت با او تماس داشته اند، ولى در غيبت طولانى او، توده مردم از اقامتگاه او بى خبرند جز دوستان مورد اعتماد كه متصدى خدمتگذارى از اقامتگاه او مى باشند، و طبق روايتى همواره سى تن از شيعيان و نزديكان در حضور آن حضرت هستند كه هرگاه عمر يكى از آنها بسر آمد يكى ديگر بجاى او تعيين مى شود.( [1] )

و به گفته صاحب مستدرك، مرحوم نورى(رحمه الله) اگر تقدير نباشد كه اين سى نفر مانند خود امام زمان(عليه السلام) عمر طولانى داشته باشند در هر قرنى 30 نفر از مؤمنين پرهيزكار و بسيار سعادتمند، به سعادت خدمتگذارى و مصاحبت آن حضرت نائل مى شوند.( [2] )

به هر حال اين افراد همان اوتادند كه در محضر آن حضرت به سر مى برند، اكنون درباره غيبت صغرى و كبرى به شرح كوتاهى مى پردازيم.