يكى از اعضاى هيئت امناى مسجد مقدّس جمكران در قم نقل كرد: در كنار مسجد جمكران تنها يك نفر مدفون است، و قبرش در نزديك درِ شمالى مسجد داخل صحن مى باشد، اين شخص به نام



«حاج ابوالقاسم زاهدى فر»

آدم بى ريا و بدون تكبر و بدون توقّع در مسجد جمكران خدمت مى كرد، حتّى با اينكه انسان موقّر و حاجى بود، توالتهاى مسجد را پاك مى نمود.

اين شخص بيمار شد و در بيمارستان آيت اللّه العظمى گلپايگانى، بسترى گرديد. به بالينش رفتم ديدم وضع وخيمى دارد، به من وصيّت كرد كه مرا در قبرستان بقيع (دو كيلومترى مسجد جمكران) دفن كنيد. او از دنيا رفت پس از تجهيزات، جنازه او را به مسجد آوردند و نماز بر جنازه خوانده شد و همه جمعيّت تشييع كننده آماده شده بودند كه او را به قبرستان بقيع براى دفن ببرند، ناگاه آقاى لطيفى (از افراد برجسته امناء مسجد) تلفن كرد كه دفن جنازه را به تأخير بيندازيد، دفن جنازه تأخير افتاد، سرانجام بعد از ساعتى، آقاى لطيفى آمدند و فرمودند: «ايشان را در كنار مسجد دفن كنيد.»

گفتم چرا؟ اينجا هنوز كسى دفن نشده است فرمود: «حضرت آيت اللّه العظمى نجفى مرعشى تلفن كرد كه مرحوم حاج ابوالقاسم زاهدى فر را در كنار درگاه مسجد دفن نماييد.» به اين دستور عمل شد.

آرى اخلاص و تواضع آن مرحوم ـ كه حتّى مستراحهاى مسجد را تميز مى كرد باعث شد كه قبرش در بهترين جا قرار گرفت، و همواره زير پاى زائران مسجد مقدّس جمكران است. به اين ترتيب، آقا امام زمان(عليه السلام) خادمى او را قبول كرد، اين است نتيجه بندگى خالصانه كه انسان را به معراج مى برد. به گفته شاعر:

تواضع سر رفعت اندازدت***تكبّر به خاك اندر اندازت