يكى از افراد موثّق، از مرجع تقليد، مرحوم حضرت آيت اللّه العظمى سيد شهاب الدّين نجفى مرعشى (وفات يافته 7 صفر 1414 هـ . ق) نقل كردند كه ايشان فرمودند:

يكى از علماى نجف اشرف كه مدّتى به قم آمده بود، براى من نقل كرد، مشكلى داشتم، به مسجد جمكران رفتم، درد دلم را در عالم معنى به حضرت ولىّ عصر(عج) عرض كردم و از او خواستم كه وساطت كرده از درگاه خدا شفاعت كند تا مشكل من حل گردد. براى اين منظور به طور مكرّر به مسجد جمكران رفتم، ولى نتيجه اى نگرفتم، تا اينكه روزى در آن مسجد، در هنگام نماز دلم شكست و خطاب به امام زمان(عليه السلام) عرض كردم: «مولا جان! آيا جايز است كه در محضر شما و در منزل شما باشم و به ديگرى متوسّل شوم؟ شما امام من مى باشيد، آيا زشت نيست با وجود امامى مانند شما حتى به علمدار كربلا قمربنى هاشم(عليه السلام) متوسّل شوم و او را نزد خدا شفيع قرار دهم؟»

از شدّت ناراحتى، بين خواب و بيدارى قرار گرفته بودم، ناگهان با چهره نورانى قلب عالم امكان حضرت حجّت(عج) روبرو شدم، بيدرنگ سلام كردم، جواب سلامم را داد و فرمود:

«نه تنها زشت نيست و ناراحت نمى شوم كه به علمدار كربلا متوسّل گردى، بلكه به شما راهنمايى نيز مى كنم كه هنگام توسّل به علمدار كربلا چه بگويى؟ هنگامى كه براى رواى حاجت به آن حضرت متوسّل شدى بگو:





يا اَبَا الْغُوْثِ اَدْرِكْنِى



اى پدر پناه دهندگان به فريادم برس و به من پناه ده.»



( [12] )