حكومت مهدى(عليه السلام) شكل نمى گيرد و توده ها پذيراى او نخواهند بود، مگر اين كه شاهد تحولى در توده ها باشيم. تا باور مردم از خويشتن عوض نشود، آمادگى ظهور را نخواهند داشت. آن چه مى تواند اين تحول را در آن ها ايجاد كند، «حكمت» است.



حضرت براى ظهور خود به دنبال اين حقيقت است و خواسته او حكمت مى باشد. او نمى خواهد بشر نابود شود. و به دنبال جنگ افزارهايى چون بمب هاى اتمى، كه قدرت نابودى 70 برابر كره زمين را دارند، نيست.



او طالب تولد دوباره انسان ها و عروج آن ها به ملكوت است. ابزارى كه تحقق دهنده چنين هدف عالى باشد، جز حكمت نيست. حكمت، ارزشت را به تو مى شناساند كه از دنيا بزرگترى، و تو را در دانش و راه راست راسخ و ثابت مى دارد كه به رغم داشتن راه طولانى در برابر موانع با صلابت و استقامت راه بپيمايى.



«فهي عند نفسه ضالّته التى يطلبها وحاجته التى يسأل عنها».



«حكمت در نظر او گمشده اش بود كه به طلبش برخاسته بود و نيازش بود كه پيوسته از آن مى پرسيد».