«... فاذا انتم ألنتم له رقابكم و اشرتم اليه باصابعكم، جاءه الموت فذهب به، فلبثتم بعده ما شاء الله حتى يطلع الله لكم من يجمعكم و يضمّ نشركم، فلا تطمعوا فى غير مقبل و لا تيأسوا من مدبر، فانّ المدبر عسى ان تزلّ به احدى قائمتيه و تثبت الاخرى فترجعا حتى تثبتا جميعاً.



الا ان مثل آل محمد(عليهم السلام) كمثل نجوم السماء اذا خوى نجم، طلع نجمٌ، فكانّكم قد تكاملت من الله فيكم الصنائع و اراكم ما كنتم تأملون».



«... آن گاه كه در برابر على(عليه السلام) سر تسليم فرو آوريد و تنها او را محور قرار داده، به او متوجه شديد و وى را بزرگ داشتيد، مرگ فرا مى رسد و او را با خود همراه مى كند. بعد از او تا آن گاه كه خداوند بخواهد، بدون امام و حاكمى مانند او، درنگ مى كنيد. اين توقف ادامه دارد، تا خداوند تعالى به نفع شما كسى را ظاهر كند، كه همه را جمع كرده و دل هاى پراكنده شما را به هم پيوند دهد.



بنابر اين، اميدى به آن كس كه پيش نمى آيد و اقبال به حق ندارد، نداشته باشيد و از كسى كه به حق پشت كرده و روى برتافته، نااميد و مأيوس نباشيد، زيرا شخصى كه پشت كرده، چه بسا يكى از دو ستون استقامتش را از دست داده و متزلزل شده، ولى ديگرى پا برجا است، و با استوارى و برطرف شدن مانع، او باز مى گردد.



خاندان پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) مانند ستارگان آسمان هستند كه چون يكى غروب كند، ديگرى طالع خواهد شد. گويا خداوند به وجود آل رسول نعمت ها را تمام كرده، نيازها و آرزوهاى شما را نمايان ساخته است».



بخش فوق از خطبه صد نهج البلاغه است، كه حضرت در سومين هفته خلافت خود آن را ايراد كرده است. قبل از اين به آغاز و پايان خطبه اشاره كرديم. اين بخش از خطبه، ناظر به فصل سوم اين نوشتار در محورهاى طولانى بودن زمان غيبت، وحدت و امنيّت جامعه در عصر ظهور و نيز شرايط انتظار است.