در آخر الزمان، عصرى كه هر كس امام خويش است و در خود بى نيازى را احساس مى كند، و براى خود آرايى را مى تند، و معيار هدايت و رشد را خواست و هواى خويش مى پندارد، و مغرورانه خود را محور همه ارزش ها و هدايت ها قلمداد مى كند، و هر ميزان و معيار ديگرى را منكر است، و خود را در مرحله اى از عقلانيت احساس مى كند كه در نهايت با تن دادن به شورا و دمكراسى، مدّعى پاسخ گويى همه سؤالات بايگانى شده تاريخى انسان است. او غير از خواست و هواى خويش چيزى را نمى بيند، و اگر معيار و ميزان مستقلى به نام هدايت و رشد باشد، آن را به چهار ديوارى هوس خود برمى گرداند.



در چنين عصرِ خود محورى، اولين كار حجّت خدا در هنگام ظهور، جهت دادن به انسان و شكستن حصار هوس و هدايت خواسته هاى او بر اساس ميزان فراگير الهى است. آدمى با عرضه كردن خواهش هاى خود به چراغ هدايت، حركت خود را در مسير هدايت الهى قرار مى دهد، همان چيزى كه غبار ظلمت زمانه او را از آن بازداشته بود. تا ديروز آدمى در سرگردانى و حيرانى، علامت ها و آيات هدايت را با خود مى چرخاند، ولى امروز كه حجّت و خورشيد هدايت طلوع كرده، آدمى خود را با عرضه كردن بر نشانه هاى هدايت از حيرت مى رهاند



«يعطف الهوى على الهدى اذا عطفوا الهدى على الهوى»



«هواهاى نفسانى را به متابعت هدايت الهى باز مى گرادند، در روزگارى كه هدايت الهى را به متابعت هواهاى نفسانى در آورده باشند».