كجايند آنان كه دل از زمين بركنده و سر به عرش آسمان سپرده اند، عَلَم دارانِ بيرقِ به جا مانده حبيب خدا و مشعل داران راه سلوك، آنان كه قلبشان قرآن است و سينه شان مخزن اسرار و روحشان در ملكوت اعلى در پرواز و دلشان از يقين سرشار؟!



آنها چنانند كه دل را مى ربايند و اشتياق على(عليه السلام) را ـ كه عالم مشتاق او است ـ بر مى انگيزند. آنان على(عليه السلام) را در فراق خودشان به آه و ناله وا مى دارند. چشمه هاى شوق مى جوشد و چشم هاى اشك را جارى مى كند و دست هاى نياز، به گيسوان خيال مى پيچد، و حرارت عشق قلب ها را مى سوزاند.



شايد، شايد، گوشه چشمى و دست نوازشى، كه بيرزد اين تمنّى به جواب «لن ترانى»( [8] ).