هر حجتى مسئول است كه علوم و نعمت هايى كه خداوند براى حفظ حجت ها و آيات روشنگر خود به او عطا نموده، به حجّت بعد از خود كه از هر جهت مانند او است و عصمت و عظمت دارد، به وديعت سپارد، تا يكى پس از ديگرى به آخرين حجّت خدا سپرده شود.



اين امانت كه علوم امامت است با كاشتن در قلب حجّت بعدى به او منتقل مى شود، و اكتسابى نيست، و يك باره همه علوم امامت در قلب آن ها جاى مى گيرد. حضرت على(عليه السلام)فرمود:



«رسول خدا به من هزار علم را آموخت، كه از هر علمى از آن هزار علم ديگر نشأت مى گيرد»( [2] )