بحث ضرورت وجود حجت، با اشاره به بعضى از دليل هاى عقلى و نقلى آن گذشت. در اين مرحله از دوام و استمرار حجّت سخن مى گوييم.

بعد از اين كه ضرورت وجود حجّت براى انسان ثابت شد، به طور طبيعى تا انسان موجود است، بايد چنين حجتى همراه او باشد. در غير اين صورت خلاف آن چه تبيين شد، پيش خواهد آمد. بنابر اين تركيب خاصّ آدمى و ساختمان وجودى او و هدف دار بودن وى و نيز محدود نبودن به دنيا، راه و راهبرى را لازم دارد. قرآن بر اين مطلب و استمرار وجود راهبر، صحّه مى گذارد و نهج البلاغه ـ كه محور بحث ما است ـ نيز بدان اشاره دارد.

[27] ـ فاطر، 24.

[28] ـ فاطر: 9.

[29] ـ فاطر: 11.

[30] ـ فاطر: 15.

[31] ـ نهج البلاغه حكمت 77، در بعضى از نسخه ها به جاى «بعد الطريق»، «طول الطريق» ضبط شده است.

[32] ـ نجم، 29.

[33] ـ فاطر، 19 ـ 22.

[34] ـ فاطر، 24.

[35] ـ فاطر: 27.

[36] ـ فاطر: 32.

[37] ـ كنز العمال، متقى هندى، ج1، ص172 و 173 و 178 و 185 و 186 و 187. حديث فوق به صورت هاى مختلفى نقل شده است.

[38] ـ فرقان، 30.