مورّخ والامقام، ابو حامد، عزّالديّن، عبد الحميد بن هبة اللَّه معتزلي، مشهور به: «ابن ابي الحديد» متولّد 586 ه' . و متوفّاي 655 ه' . در كتاب گرانقدر «شرح نهج البلاغه» در دهها مورد از حضرت بقيّةاللَّه - ارواحنا فداه - سخن گفته ، از جمله حديثي را از اميرمؤمنان - عليه السّلام - روايت كرده كه در وصف آن حضرت مي فرمايد:

« أَجْلَي الْجَبينِ ، أَقْنَي الْأَنْفِ ، ضَخْمُ الْبَطْنِ ، أَزْيَلُ الْفَخِذَيْنِ، أَبْلَجُ الثَّنايا ، بِفَخِذِهِ الْأَيْمَنِ شامَةٌ »:

« پيشاني باز، دماغ باريك ، سينه اي ستبر، پاهائي گشاد و دندانهائي برّاق دارد، و در ران راستش خالي هست ».

- شرح نهج البلاغه ، ج 1 ص 282.

ابن ابي الحديد يكبار ديگر اين حديث را در ميان احاديث منتخب خودش - كه به عنوان استدراك بر سيّد رضي گرد آورده - نقل مي كند، جز اين كه « ارْبَل » به جاي « اَزْيَل » و « اَفْلَج » به جاي « اَبْلَج » ضبط كرده ، كه از نظر معني فرق نمي كند.

- همان مدرك ، ج 19 ص 130.