پيشتاز ارباب تصوّف و عرفان، محمّد بن علي بن محمّد طائي، مشهور به : « محي الدّين ، ابن عربي » و ملقّب به : « شيخ اكبر »، متولد 560 ه' . و متوفّاي 638 ه' . در كتاب معروف : « فتوحات مكّيّه » فصلي را به حضرت مهدي - عجّل اللَّه تعالي فرجه الشّريف - اختصاص داده ، احاديثي را از رسول اكرم - صلّي اللَّه عليه و آله - در سيرت آن حضرت روايت كرده ، از آن جمله است:

« يَقْفُو أَثَري لا يُخْطي »:

« مهدي عليه السّلام قدم در جاي پاي من مي گذارد و هرگز خطا نمي رود ».

- فتوحات مكيّه ، ج 3 ص 332 ( باب 366 ).

ابن عربي بر طبق اين نصّ صريح رسول خدا - صلّي اللَّه عليه و آله - به عصمت حضرت بقية اللَّه - ارواحنا فداه - معتقد مي شود و در چند مورد از اين كتاب ، به استناد حديث فوق ، بر عصمت آن حضرت تأكيد مي كند و مي گويد :

« مهدي عليه السّلام حجّت خدا بر اهل زمان است، ومقام او همسنگ پيامبران عظيم الشّأن الهي است ».

- همان مدرك ، ص 338.