او معروف به ((ابوبكر بغدادى )) و برادر زاده ((اءبو جعفر، محمدبن عثمان عمرى ))، سفير دوم ، و نواده سفير اول است ، بنا به ((شيخ طوسى ))، اشتهار او كمى دامش و جوانمردى بيشتر از آن است كه نيازمند يادآورى باشد. انحراف وى نزد عمويش ، ((ابو جعفر عمرى ))، واضح بود، ولى بعضى از شيعيان نسبت به واضح او جاهل بودند. وى در عصر صغرى به دروغ مدعى سفارت و نيابت شد و عده اى از او پيروى نمودند كه از جمله آنها ((ابو دلف كاتب )) بود.

هنگامى كه گروهى از چهره هاى شيعه و بزرگان آنها از ((ابوبكر بغدادى )) درباره ادعاى دروغين بابيت و سفارت سوال نمودند، وى به ظاهر، آن را انكار كرد و حتى براى آن قسم ياد نمود، و هنگامى كه از باب امتحان ، مالى بر او عرضه كردند تا به عنوان وكالت تحويل بگيرد از قبول آنها سر باز زد و گفت : گرفتن اين اموال بر من حرام است .

گفته شده است كه او در ((بصره ))مدتى در خدمت ((يزيدى ))بود و اموال بسيارى جمع نمود، ولى به خاطر سعايتى كه از او نزد ((يزيدى )) شد، وى را گرفته و با ضربه اى بر سرش او را به هلاكت رساند.