بنا به نقل ((شيخ طوسى )) ، او در آغاز از اصحاب امام عسكرى عليه السلام بود. پس از وفات آن جناب و در عصر نيابت نائب دوم ، به معارضه با او برخاست و مقام نيابت و بابيت را براى خودش ادعا نمود، ولى خداوند وى را به خاطر سخنان كفرآميز و الحادى رسوا نمود، و نايب دوم نيز او را لعن كرد و از او دورى گزيد. جماعت شيعيان نيز به همين ترتيب عمل كردند. و حتى گفته شده است كه پس از لعن ((محمد بن نصير))توسط ((ابوجعفر عمرى )) ، خواست به نزد ((عمرى ))رفته و نظر او را جلب كند، ولى اجازه ورود نيافت .

از جمله عقايد وى آن بود كه امام هادى عليه السلام - نعوذبالله - خدا است و او را به پيامبرى مبعوث نموده ! همچنين قائل به تناسخ ، و اباحه محارم بود، و نكاح مردان نسبت به يكديگر را جايز مى شمرد. و آن را نشانه تواضع مفعول مى دانست و اين كه خداوند اين امور را تحريم ننموده است ! و ((محمد بن موسى بن الحسن بن الفرات ))(كه بعدها وزير ((مقتدر))، خليفه عباسى ، شد) او را تاءييد و مورد كمك و مساعدت قرار مى داد. كه اين امر، نشانگر وضعيت تاسف بار خلافت و حكومت در آن عصر است .