پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) در روايتى شگفت مى فرمايد:



«بر خدا سزاوار است كه اهل ضلالت را به بهشت وارد سازد؟»



«حقيقٌ على اللّه أنْ يُدخِلَ اَهلَ الضَّلالِ الجنّة.»



[1] )



ضلالت و بهشت ؟؟! آيا پذيرفتنى است؟



اين غرابت شايد در همان دوران هم همه را به شگفتى كشانده باشد. و شايد از همين روست كه اميرالمؤمنين(عليه السلام) برادر و يار هميشگى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)سخن او را تبيين و تفسير مى كند:



«پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) با اين تعبير ايمان آوردگانى را قصد فرمود كه در زمان فتنه بر پيروى از امام غائبِ خويش به پا خيزند، امامى كه جايگاهش پنهان و وجود نازنينش پوشيده از همه ديدگان است.



آنان به پيشوايى او اقرار دارند و به ريسمان ولايت او چنگ زده و چشم انتظار ظهور او هستند. يقين مىورزند، ترديد ندارند، صابر و شكيبا، و تسليم فرمانهاى او هستند.



ضلالت آنها تنها به اين معناست كه نسبت به جايگاه امام شان و شناسايى شخص پيشواى شان گمشده به حساب مى آيند.» [2] )

پس اين «گمشدگى» است نه «گمراهى»! و اين «گمشدگى» ماست نه «گمشدگى امام»! اين گمشدگى را به تعبيرى ديگر مى توان سرگشتگى ناميد.



و زيباست تعبير مولا كه فرمود:



«در زمان فتنه به پيروى از امام بر مى خيزند.» [3] )



گمشده نمى نشيند، گمشده احساس آرامش نمى كند، گمشده از جستجوى راه دست نمى كشد، گمشده منتظِر در طلب امامش، در تكاپوى يافتن مولايش، سرگشته و سرگردان است.



پس يكى از ويژگيهاى منتظرين را همين سرگشتگى و سرگردانى و احساس گمشدگى مى توان دانست.