اين كتاب عليرغم حجم كوچكش از بهترين و نفيس ترين كتابهايى است كه در اين مورد نگاشته شده است.



سيد مرتضى براى اولين بار( [2] )، اين روش كتابت و اسلوب خاص در طرح مسايل و شبهات را به طريقه سؤال و جواب (فان قيل ... قلنا...) بكار برد و در آن با برهانى قوى و منطقى متين اشكالات مخالفين را جواب داده، استدلالهاى آنان را باطل ساخته و غيبت امام زمان حضرت مهدى(عليه السلام)و اسباب و علّت ها و حكمت هاى الهى موجود در آن را، اثبات نموده است.



سپس در نوشتارى تكميلى كه بعد از اتمام «المقنع» بر آن افزوده است، مطالب آنرا تكميل نموده و در آن از كيفيت ارتباط امام غايب(عليه السلام)با اوليا ودوستان خود در طى دوران غيبت، و نيز از چگونگى رفتار شيعيان با او بحث نموده و به همه پرسشهايى كه در اثناى اين مباحث ممكن است مطرح شود، پاسخ گفته است.



«نجاشى» (متوفى به سال 450 هـ . ق) در كتاب «رجال»( [3] ) خود، و نيز «شيخ الطائفه طوسى» در كتاب «فهرست»( [4] ) و «ياقوت حموى» در «معجم الأدباء»( [5] ) و «ابن شهر آشوب» در «المناقب»، از اين كتاب وتكمله آن سخن گفته و در ضمن تأليفاتِ سيد مرتضى (قدّس سرّه)، از آن نام برده اند.