يكى از آن وجوه اين است كه ممكن است خود آن حضرت امرى را ببيند و به آن آگاهى يابد و حالت ظهور در اين وجه مانند حال غيبت است، بلكه حالت غيبت در چنين وجهى، اقوى است:



زيرا امام زمانى كه به طور معيّن شناخته نمى شود و شخصِ او تشخيص داده نمى شود، دور ماندن از نگاه او و اجتناب ما از اينكه مبادا ما را در حال انجام بعضى امور ناشايسته ببيند، دشوارتر و دايره اش تنگ تر است. در حاليكه اگر شخصِ او را مى شناختيم، اين اجتناب گسترده تر وساده تر مى بود، و فرق بين اين دو مطلب براى هرعاقلى معلوم است:



زيرا ما وقتى او را نمى شناسيم، در باره هركس كه مى بينيم و نسبش را نمى دانيم، احتمال اين را مى دهيم كه او خود امام(عليه السلام)باشد. حتى ما نمى توانيم مطمئن باشيم كه او يكى از همين همسايه ها يا مهمانها يا همين كسانى كه بر خانه ما وارد يا خارج مى شوند نباشد. در حاليكه همه اين احتمالات با شناخت و تشخيص امام(عليه السلام) مرتفع مى باشد.



از آن طرف وقتى خود امام(عليه السلام) چيزى را از ما مشاهده كرد كه موجب تأديب و تنبيه ماست، به سبب آن ما را تأديب و تنبيه مى فرمايد و هيچ نيازى به اقرار و شاهد هم ندارد، زيرا اين دو راه مقتضى ظن غالب و گمان قوى هستند در حاليكه با وجود علم نيازى به گمان نيست و خود علم مهمتر و قابل اعتمادتر از ظن قوى است.