ما در كتاب مان «شافى» در امامت، و سپس در كتاب مان «مقنع» در غيبت، سبب مخفى بودن امام زمان(عليه السلام) از دشمنان و دوستانش را ذكر كرده ايم( [1] ) و بين دو سبب (سبب غيبت از دشمنان و سبب غيبت از دوستان) فرق گذاشتيم و بيان داشتيم كه عدم بهرهورى از آن حضرت ـ براى همگان ـ بخاطر سببى است كه مربوط به خود آنان است نه مربوط به او. و در اين باب تمام و كمال مطلب را بحث كرديم و تا دورترين هدفها رسيديم.



سپس در كتاب مقنع روشى جديد پيش گرفتيم كه در آن روش كسى بر ما پيشى نگرفته بود و دليل آورديم كه بر ما لازم نيست كه سبب غيبت آن حضرت را به شكل معين و مشخص بيان كنيم بلكه براى دانستنِ نيكو بودن غيبت او، همين مقدار كافى است كه بدانيم او معصوم است و كسى است كه هيچ كار ناشايسته اى را انجام نمى دهد و هيچ امر واجبى را ترك نمى فرمايد. و در اصول و اساس اين مبحث مثالهايى زديم و گفتيم كه مثل چنين قاعده اى در جاهاى مختلف مورد استعمال قرار مى گيرد.



اينك برخى نكات به خاطرمان رسيده كه بناچار بايد ذكر شود تا شناخته گردد و اين نكات، مطالبى محكم و صحيح و دور از شبهات و انتقادات است.