و اين جواب مورد رضايت و پسند ما نيست. زيرا عاقلان شيعه ممكن نيست نسبت به ضررى كه امام وخود آنان را در صورت اظهار ديدار وهمنشينى با امام تهديد مى كند، غافل باشند.



پس چگونه با آگاهى كامل نسبت به ضررهاى همه گيرى كه در اظهار اين امر هست آن را اظهار مى كنند و از آن به ديگران خبر مى دهند؟ بله اگر اين حرف كه گفته اند در باره يكى دو نفر صادق باشد، باز هم در حق گروه كثير شيعيان كه از ديدارش محروم هستند ممكن نيست (كه بگوييم در صورت ديدار، امرش را فاش مى كنند و خطر ساز مى شوند).



علاوه بر اينكه اين علّت موجب مى شود كه شيعيانش، از هرگونه بهره بردنى از او محروم مانند، بگونه اى كه قدرت بر تلافى كردن و از بين بردن آن نداشته باشند زيرا اگر مخفى بودن امام معلّق بر امرى شود كه از حال شيعيان فهميده شد كه انجامش مى دهند (يعنى افشاء و ايجاد ضرر) بنا بر اين هم اكنون قدرت بر چيزى كه مقتضى ظهور امام(عليه السلام) باشد را ندارند، واين خودش موجب سقوط تكليف از آنان مى شود ـ تكليفى كه در آن امام لطف بشمار مى آيد. ـ