اگر گفته شود: چنانچه علّت در غيبت امام(عليه السلام) از دشمنانش، همان خوفى باشد كه از آنان دارد، پس چرا براى دوستان خود ظاهر نمى شود؟ در حاليكه، چنين علّتى در حق آنان منتفى است.



پس اگر ـ با اينكه علّت مخفى ماندن، در حق دوستان امام منتفى است ـ براى دوستانش ظاهر نگشت، قول شما در باره علّت غيبت از ريشه باطل است.



گوييم: بزرگان شيعه از اين سؤال جواب داده اند به اينكه مانعى ندارد وبعيد نيست كه علّت غيبت امام از اوليا و دوستان خويش اين باشد كه مى ترسد بعد از ديدار، آنان خبرش را فاش كنند و از روى خوشحالى در باره ديدار و همنشينى او با ايشان سخن گويند، و اين امر ـ اگرچه به شكل غير عمدى ـ منجر به ترس از دشمنان شود.