اگر گفته شود: چنانچه ترس از ضرر دشمنان است كه موجب غيبت امام(عليه السلام)شده است، پس چرا خداوند تعالى او را (در پوششى غير قابل نفوذ و بگونه اى كه دست دشمنانش به او نرسد) ظاهر نمى گرداند تا جمع بين ظهور و ايمنى از ضرر در باره او شده باشد؟



گوييم : اين پرسش كسى است كه بدون تأمّل و انديشه سخن مى گويد و ايراد مى گيرد. زيرا نياز بندگان خدا به امام و پيشوايى تعلق مى گيرد كه مكافات جنايتكاران، و تقسيم اموال و دارايى ها، و محكم ساختن مرزهايشان را بر عهده داشته باشد، وتدبير امور و اداره اجتماعشان را بدست گيرد، و بگونه اى باشد كه بستن و فسخ كردن پيمانها و قراردادهاى اجتماعى توسط او انجام گيرد، و مشكل گشا و موجب انتظام، و عزل ونصب كننده، و بالا برنده و پايين آورنده مقامات مردم باشد، و اين همه سامان نمى گيرد مگر اينكه امام(عليه السلام)در بين مردم بوده با آنها مخالطت ومعاشرت طرفينى داشته باشد.



پس اگر بگونه اى قرار داده شود كه دست كسى به او نرسد جهت نياز مردم به او از بين مى رود، و ظهور او در ديدگاه مردم مثل ظاهر بودن ستارگان در آسمان خواهد بود كه هيچ خللى را از بين نمى برد و هيچ مشكل و لغزشى را رفع نمى كند.



و كسى كه درباره غيبت حضرت مهدى(عليه السلام) به چنين سؤالى نيازمند شود، به ورشكستگى دچار شده و گويا ديگر دستاويزى برايش در ردّ غيبت نمانده است