از امام حسين عليه السلام گزارش شده که فرمودند:

حضور پيامبر وارد شدم. ابي فرزند کعب، نزد آن حضرت بود. رسول خدا رو به من نموده فرمودند: درود و خوش آمد به تو اي اباعبدالله که زينت آسمان ها و زمين هستي.

وقتي ابي اين جمله را شنيد، از روي تعجب پرسيد: اي رسول خدا، چگونه احدي غير از شما، زينت آسمان ها و زمين باشد؟!

حضرت فرمودند: اي ابي، سوگند به خداوندي که مرا به حق برانگيخت و منصب نبوت بخشيد، قطعا مقام حسين بن علي در آسمان، برتر و بزرگ تر و والاتر از مقامش در زمين است. چه آنکه بر طرف راست عرش الهي نوشته شده:

حسين، فروغ هدايت و کشتي نجات است.

سپس پيامبر اکرم به طور مفصل و با بياني گسترده و ملکوتي، به شرح صفات و کرامات و مقامات فرزندان معصوم حضرت حسين عليه السلام پرداختند و نيايش هاي هر يک از اين نه امام را تعليم نمودند و آثار و برکات اين دعاها را خاطر نشان نمودند از جمله درباره ي



[ صفحه 53]



آخرين جانشين و وصي خود، فرزند امام حسن عسکري عليه السلام فرمودند:

خداوند متعال، از وي فرزندي پديد آورد پربرکت، تزکيه شده، خوب و پاک و پاکيزه، هر شخص با ايماني که در عالم ميثاق و جهان قبل از اين دنيا، با خدا پيمان ولايت بست و پروردگار بر ولايت، از او پيمان گرفت، به وجود فرزند امام حسن عسکري عليه السلام خشنود و خرم دل و راضي گردد و هر منکر و شخص ناباوري به او کافر شود.

آنگاه رسول گرامي، به بيان ويژگيها و نشانه هاي ظهور و برخي از حوادثي که هنگام قيامش رخ مي دهد پرداختند و ضمن آن فرمودند:

اي ابي، خوشا به حال هر که او را ملاقات کند و خوشا به حال هر که وي را دوست بدارد و به امامت و ولايتش معتقد باشد.

بعد درباره ي مقام دوازده امام که جانشينان راستين پيامبر مي باشند، چنين اعلام داشتند:

مثل اين پيشوايان همانند مشک است که بوي خوش و رائحه ي دل انگيزش همه جا را گرفته و هرگز تغيير نيابد و مثل آنان در آسمان، بسان ماه درخشنده و تابناکي است که هرگز فروعش پايان نپذيرد و نورش خاموش نگردد.

در اين هنگام ابي پرسيد: اي رسول خدا، حال اين امامان و مقام آنان در پيشگاه الهي چگونه است؟

پيامبر فرموند: خداوند متعال، دوازده خاتم و دوازده صحيفه



[ صفحه 54]



براي من فرستاد که نام هر امامي بر خاتمش نقش بسته و صفت هر امامي در صحيفه اش مکتوب گرديده است و الحمد لله رب العالمين.

اين رويداد تاريخي و گفتار ملکوتي که حديث نگار نامي، ابراهيم بن محمد جويني خراساني، از بزرگان عامه در قرن هفتم و هشتم هجري، آن را با تفصيل کامل در جلد دوم کتاب «فرائد السمطين» باب سي و پنجم صفحه ي 155 تا 159 ثبت نموده است يکي ديگر از نصوص امامت به شمار مي آيد و در زمره ي اسنادي است که به روشني مقام خلافت و جانشيني دوازده امام معصوم را بعد از رسول گرامي اسلام اثبات مي کند.