مردم دانا و بيدار دل اگر گاهي دچار فساد اخلاق و صفات ناپسند گردند و روحشان به کثافت گناه آلوده شود، بيش از ناراحتي و رنج آن دختر زشت صورت، از باطن کريه و دل عصيان زده ي خود متاثر مي گردند و اندوهناک مي شوند. از اين رو در پي علاج برمي آيند. اشک ندامت مي بارند، توبه مي کنند و به پيشگاه خداوند و درگاه مقربانش عذر جهالت و تقصير خواسته، پوزش مي طلبند، به امام زمان عليه السلام متوسل مي شوند و پذيرش توبه و شفاي امراض روحي را مسئلت مي جويند.

چنانکه همگان مي کوشند تا چهره اي زيبا، ظاهري آراسته، اندامي موزون و قيافه اي جذاب و دلربا داشته باشند، نيز بايد سعي کنند باطني پاک، قلبي تابناک، دلي بينا، فکري سالم و روحي با صفا پيدا کنند تا در دو جهان، رستگار و خوشبخت گردند.

زيبائي ظاهر و صورت، وابسته به پاکيزگي و شکل بدن و صفات جسماني است. اما زيبائي روح و آراستگي دل مربوط به خصال نفساني و خلق و خوي دروني است. کسي که بخيل و حسود و دروغگو و بي نماز و مردم آزار باشد، گرفتار شهوات ناروا و خشم نابجا



[ صفحه 147]



گردد، چشمش را از نگاه به نامحرمان و لذات شيطاني پر کند، ربا و رشوه بگيرد و سرمايه ي شرافت و ديانتش را با کالاي دنيا معامله نمايد، سيرتي پليد و باطني زشت و قلبي تيره دارد، گرچه به ظاهر خوش اندام و زيبا رخ باشند.

در کتاب «غرر الحکم» از حضرت علي عليه السلام روايت شده که فرمودند:

«الجمال الظاهر حسن الصورة، الجمال الباطن حسن السريرة».

زيبائي ظاهر خوش صورتي است. زيبائي درون خوش سيرتي است.

يعني: مايه ي زيبارويي، چشمان جذاب و بيني قلمي و لبهاي غنچه اي و رخسار گلگون و ابروان کشيده و خوش ترکيبي اندام است، ولي مايه ي زيبائي روح، صفات پسنديده و عقايد صحيح و اشتغال به عبادت و بندگي خداوند است.

بنابراين رمز رستگاري ابدي و خوشبختي حقيقي، نجات از پليدي باطن و کوردلي است و سزاوار است آدمي براي موفقيت در اين مرحله که بس دشوار و خطرناک است، دست نياز به درگاه ذات بي نياز برآورد، حجت خدا را در پيشگاه الهي واسطه قرار دهد و به امام عصر عليه السلام توسل جويد تا تقصيرش را ببخشايد، توبه اش را بپذيرد، به انجام نيکي ها و راستي ها توفيقش دهد، از ناپاکي ها و تيره دلي ها رهايش سازد و خلاصه بيماري هاي اخلاقي او را درمان



[ صفحه 148]



نموده، به قله ي انسانيت و سعادت رهنمونش گردد. چنانکه حسن عراقي را مدد نمود و به وارستگي ها ارشاد فرمود.

البته ما بايد بجوئيم و بخواهيم و توسل نمائيم، تا او نگاهي کند و شفا بخشد و فيض رساند. ما بايد دعا کنيم و زاري نمائيم و تشنه ي معارف گرديم، تا او نظري کند و جلوه اي نمايد و از معارف رباني سيرابمان سازد.

در اين زمينه مطلبي از فقيه نامي و مرجع عاليقدر شيعي حضرت آية الله وحيد خراساني يادآور مي شويم.