از امام چهارم زين العابدين عليه السلام حکايت شده که فرمود:

شايسته است هر انساني داراي چهار بينائي باشد تا با دو چشم امور دين و دنيايش را ببيند و با دو چشم ديگر، شئون آخرتش را بنگرد. هر گاه خداوند خير و سعادت بنده اي را خواسته باشد دو ديده ي قلبش را بگشايد تا جهان غيبت و سراي ديگرش را نظاره کند و هرگاه در مورد بنده اي غير آن را خواهد قلبش را با همه ي تيرگي که در آن است واگذارد.



[ صفحه 137]



از اين دو گزارش که در کتاب «اصول کافي» و «خصال صدوق» آمده و صدها آيه و حديث ديگر که در قرآن و سنت بيان شده استفاده مي شود که چشم سر غير از ديده دل است و کوري ظاهر با کوردلي و نابينائي باطن متفاوت مي باشد.

چه بسيار مردمي که چشم سرشان باز است اما کور باطن و دل مرده اند و چه بسا افرادي که چشم ظاهر را از دست داده اند ولي بينش و بصيرت دارند و از حقايق معنوي باخبرند.

به يک داستان عجيب و شگفت انگيز که در کتاب «اثبات الهداة» ثبت شده توجه کنيد.