روزي امام صادق عليه السلام به شاگردانش فرمود:

گاهي شخصي را مي يابي که در سخنوري چنان زبردست است که يک لام و واوي خطا نکند، او خطيب و گوينده اي ماهر و توانا مي باشد که به فن بيان آشنا است و بسيار شيوا و زيبا سخن مي گويد. ولي قلبش چنان تيره و تار است که از شب تاريک و ظلماني سياه تر مي باشد. و گاهي بعکس، شخصي را مي يابي که قدرت ندارد آنچه در فکرش مي گذرد به زبان آورد و نهفته هاي دلش را بيان کند، اما قلبش چنان نوراني و تابناک است که به سان چراغ پرفروغي مي درخشد و نورافشاني مي کند.