عبدالله فرزند شداد ليثي در بستر بيماري افتاده بود و در آتش تب مي سوخت.

امام حسين عليه السلام براي عيادت او به طرف خانه اش حرکت نمودند. وقتي حضرت به سراي وي رسيدند و قدم در منزلش نهادند، تبش قطع شد و شفا يافت.

وي که از شيعيان امير المومنين و دوستان اهل بيت عليهم السلام بود،



[ صفحه 90]



با مشاهده ي اين مقام و کرامت، رو به امام نمود و عرضه داشت: از آنچه خداوند به شما دودمان رسالت موهبت کرده، خرسندم و به حقانيت امامت و ولايتشان معترفم. راستي که تب از ورود شما مي گريزد. من به برکت قدوم مقدستان، بهبود يافتم.

سيد الشهداء عليه السلام فرمودند:

«و الله ما خلق الله شيئا الا و قد امرده بالطاعة لنا».

به خدا سوگند هيچ چيز را پروردگار نيافريده مگر آنکه مامورش ساخته از ما اطاعت کند و فرمان داده مطيع ما اهل بيت باشد.

رويداد نخست، در جلد هجدهم کتاب بحار الانوار، صفحه ي هشتم و حادثه ي بعدي در جلد دوم کتاب اثبات الهداة، صفحه ي پانصد و هشتاد و پنج و در جلد چهارم کتاب مناقب آل ابي طالب، صفحه ي پنجاه و يک ثبت گرديده و اين دو حکايت و بيان حضرت حسين عليه السلام دليل روشني بر نفوذ قدرت چهارده معصوم در تمام جهان آفرينش مي باشد.