آيا نام حضرت مهدي عليه السلام در قرآن آمده است؟

قرآن کريم براي معرّفي شخصيت هاي الهي، گاهي نام آن ها را ذکر مي کند، و گاهي ويژگي ها را يادآور مي شود، بدون ذکر نام آن ها.

همان گونه که از ميان صد و بيست و چهار هزار پيامبر الهي، تنها نام حدود بيست و پنج نفر از آن ها در قرآن آمده، و نام ديگر پيامبران در قرآن نيامده است، و همان گونه که نام هيچ يک از امامان معصوم عليهم السلام در قرآن نيامده، نام مبارک امام زمان عليه السلام هم در قرآن نيامده است: از ميان چهارده معصوم، تنها نام پيامبرصلي الله عليه وآله وسلم «محمّد» چهار بار در قرآن ذکر شده است: سوره آل عمران، آيه 144؛ سوره احزاب، آيه 40؛ سوره محمّد، آيه 2؛ سوره فتح، آيه 29.

اگر بنا بود نام امامي در قرآن بيايد، آمدن نام حضرت علي عليه السلام سزاوار بود، ولي علّت اصلي اين که خداوند سبحان در قرآن کريم نام امامان معصوم عليهم السلام را ذکر نکرده است، خودش بهتر مي داند، و شايد يکي از علّت هاي آن، جلوگيري از تحريف قرآن باشد.

ولي بايد توجّه داشت، در عين حال که اسامي ائمّه عليهم السلام در قرآن نيامده است، آيات فراواني در خصوص حضرت علي، امام زمان و ديگر ائمّه وجود دارد، که اين آيات همراه با احاديثي که در تفسير و تبيين آن ها وارد شده است، شخصيت امامان معصوم عليهم السلام را معرّفي مي کند، مانند آيات تبليغ؛ [1] اکمال دين؛ [2] ولايت؛ [3] مباهله؛ [4] تطهير [5] سوره هَلْ أَتي و....

به همين شيوه، تشکيل حکومت جهاني که بعد از ظهور امام زمان عليه السلام خواهد بود نيز در آيات قرآن مطرح شده است، آياتي از سوره توبه از وصف گسترش اسلام در سطح جهان نويد مي دهد:

«... هُوَ الَّذي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدي وَ دينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَي الدّينِ کُلِّهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ». [6] .

مضمون اين آيه که پيش گويي گسترش و همه جانبه اسلام در سطح جهان است، هنوز تحقّق نيافته است، و وعده الهي، صدق است، وَ مَنْ أَصْدَقُ مِنَ اللَّهِ حَديثاً، [7] و اين، در زمان حکومت جهاني حضرت مهدي عليه السلام تحقّق خواهد يافت.

خداوند سبحان در آيه ديگري مي فرمايد:

«وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ»؛ [8] .

ما پس از ذکر، در زبور نوشتيم که بندگان شايسته من، وارث زمين خواهند بود.

وعده مندرج در اين آيه هم هنوز تحقّق نيافته، و اين وعده، اشاره به تشکيل حکومت جهاني حضرت مهدي عليه السلام است. آيات ديگري هم پيرامون حکومت جهاني امام زمان عليه السلام در قرآن هست، مانند آيه 55 سوره نور و آيه 5 سوره قصص.

آيا تنها ذکر نام مهدي عليه السلام دردي را دوا مي کند؟ آيا اگر نام حضرت در قرآن برده مي شد، امکان نداشت در طول تاريخ، شيّادان و افراد شهرت طلب از آن سوء استفاده نکنند، يا افرادي، روي غرض هاي خاص، وجود حضرت را انکار نمايند؟ تجربه تاريخي نشان داده است که اگر هم در قرآن - صراحتاً - نام حضرت برده مي شد، باز در طول تاريخ، مدّعيان دروغين مهدويت پيدا مي شدند، و نام خود را امام زمان و مهدي موعود مي گذاشتند، تا از آب گل آلود، ماهي بگيرند، و از نام او و انتظار مردم، استفاده نادرست کنند، مگر خدا نام پيامبرصلي الله عليه وآله را در انجيل نبرد، و گروه هاي مغرض، از آن بهره برداري ناجوان مردانه نکردند؟؛ بنابراين، مسأله مهم، بيان ويژگي هاي ديگر حضرت است تا افراد آگاه، با شناخت آن ها، مهدي واقعي را از مدّعيان دروغين مهدويت باز شناسند.