«... وَ جَعَلَ مِنْ صُلْبِ الْحُسَيْن عليه السلام أَئِمَّة يَقُومُونَ بِأَمْري... التَّاسِعُ مِنْهُمْ قائِم أَهْل بَيْتي، مَهْدي أُمَّتي، اَشْبَهُ النَّاس بي في شَمائِلِهِ وَ اَقوالِهِ وَ أَفْعالِهِ، يَظْهَرُ بَعْد غَيْبَةٍ طَويلَة، وَ حَيْرَة مضلّة، فَيُعْلِنُ أَمْر اللَّهِ، وَ يُظْهِرُ دينَ اللَّه...فَيَمْلَأُ الْأَرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلاً، کَما مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً؛ [1] .

... خداوند از فرزندان امام حسين، اماماني قرار داده است که امر (راه و روش آيين) مرا بر پا مي دارند.

نهم آنان قائم خاندان من مهدي امّتم است. او شبيه ترين مردمان است به من در سيما و گفتار و کردار. پس از غيبتي طولاني و سرگرداني و سردرگمي مردم، ظاهر مي شود، آن گاه امر (آيين) خدا را آشکار مي سازد...، پس زمين را از عدل و داد لبريز مي کند، پس از آن که از ستم و بيداد لبريز شده باشد».