لَوْ أَنَّ أَشْياعَنا وَفَّقَهُمُ اللَّهُ لِطاعَتِهِ عَلَي اجْتِماعِ مِنَ الْقُلُوبِ فِي الْوَفاءِ بِالْعَهْدِ عَلَيْهِمْ لَما تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الُْيمْنُ بِلِقائِنا، وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعادَةُ بِمُشاهَدَتِنا؛

اگر شيعيان ما که خداوند آن ها را به طاعت و بندگي خويش موفّق بدارد در وفاي به عهد و پيمان الهي اتّحاد و اتّفاق مي داشتند، و عهد و پيمان را محترم مي شمردند، سعادت ديدار ما به تأخير نمي افتاد، و زودتر به سعادت ديدار ما نائل مي شدند.