نام: محمّد.

پدر: امام حسن عسکري عليه السلام.

مادر: نرجس.

القاب: حجّت، خاتم، صاحب الزّمان، قائم، منتظَر، و از همه مشهورتر مهدي.

شکل: چون ستاره اي درخشان و نوراني، و داراي خالي سياه بر گونه راست.

زاد روز: شب نيمه شعبان سال 255ق، هنگام طلوع فجر.

زادگاه: شهر سامراء.

غيبت صغري: از سنّ پنج سالگي به مدّت 69 سال.

نمايندگان: چهار نفر از شخصيّت هاي شيعه به نام هاي:

1. ابو عمرو، عثمان بن سعيد بن عمرو عمري اسدي، وکيل و نماينده پيشين امام هادي و امام عسکري عليهما السلام.

2. فرزند او، ابو جعفر، محمّد بن عثمان بن سعيد، درگذشته 304ق.

3. ابوالقاسم، حسين بن روح بن ابي بحر نوبختي، درگذشته 326ق.

4. ابوالحسن عليّ بن محمّد سمري، درگذشته 329.

محلّ اقامت نام بردگان بغداد، و کليّه امور شيعيان و خواسته ها و نامه هاي آنان به وسيله اين چهار نفر انجام و ردّ و بدل مي شد؛ و آرام گاه آنان نيز در بغداد مشهور است.

غيبت کبري: با در گذشت چهارمين نماينده و سفير آن حضرت، از سال 329ق آغاز گرديد؛ و تا به هنگام فرمان الهي مبني بر اجازه ظهور و قيام آن بزرگوار، همچنان ادامه خواهد داشت.

نمايندگان و وظيفه مردم در دوران غيبت کبري: کسي که فقيه خويشتن دار، مخالف هواي نفس، و فرمانبر امر خداوند باشد، او نماينده امام زمان است؛ و بر ديگران لازم است از او پيروي کنند؛ زيرا اين گونه افراد از طرف امام بر مردم حجّت اند، و امام از طرف خداوند بر آنان حجّت است.

هنگام ظهور: آن گاه که منادي حقّ از جانب آسمان ندا دهد: حقّ با آل محمّد است. نام مهدي بر سر زبان ها افتد؛ مردم، دل باخته او شوند؛ و از کسي جز او سخن نگويند.

محلّ ظهور: مکّه معظّمه.

محلّ بيعت (تعهّد مردم در پيروي از امام): مسجدالحرام، ميان رکن و مقام.

نشاني: فرشته اي از بالاي سر او فرياد مي زند: اين مهدي است، او را پيروي کنيد.

يادگار انبيا: انگشتر سليمان در انگشت او، عصاي موسي در دستش، و به طور خلاصه آن چه خوبان همه دارند او تنها دارد.

ياران: سي صد و سيزده نفر (به عدد اصحاب بدر)، افرادي باشند که هسته مرکزي زمامداري او را تشکيل دهند؛ و در حقيقت، کارگردانان اصلي قيام مهدي عليه السلام، و کارگزاران درجه اوّل انقلاب جهاني اسلام خواهند بود که از اطراف جهان به دور حضرتش گرد آيند.

روش حکومتي: بر اساس قرآن و سيره پيامبرصلي الله عليه وآله و امير مؤمنان عليه السلام.

شعاع و دامنه حکومت: سراسر جهان را فرا گيرد؛ و زمين را از عدل و داد پر کند، در حالي که از جور و ستم پر شده باشد.

مرکز حکومت: مسجد کوفه، مرکز خلافت و حکومت جدّ بزرگوارش علي عليه السلام.

چگونگي پيروزي بر دشمنان: همانند پيروزي جدّ عالي مقامش پيامبر اکرم صلي الله عليه وآله بر کافران و مشرکان، خداوند، او را با گروه هاي منظّم هزار نفري از فرشتگان يا سه هزار نفري که از آسمان فرود آمدند، يا پنج هزار نفري که داراي نشان مخصوص هستند، مدد داد؛ و نيز در جبهه هاي جنگ ياري اش کند، آن چنان که مؤمنان را در حال شکست در بدر و ديگر جبهه ها و روز تاريخي حُنين ياري و پيروز فرمود، و در جنگ احزاب، رُعب و وحشت در دل کفّار و مشرکان فرو ريخت.

مدّت زمامداري: روايات - که اکثراً مربوط به اهل تسنّن است -، در اين باره به اختلاف سخن گفته، امّا به عقيده شيعه، خدا آگاه است.

وزير و معاون: عيسيعليه السلام از آسمان فرود آيد، و به عنوان وزير با حضرتش همکاري نمايد.

برکات حکومت و رهبري او: درهاي خير و برکت از آسمان به روي مردم گشوده شود؛ عمرها به درازا کشد؛ مردم همه در رفاه و بي نيازي به سر برند؛ شهرها همه بر اثر آباداني و سرسبزي به هم پيوسته گردند، آن چنان که مسافران را به برداشتن توشه نيازي نخواهد بود؛ و اگر زني يا زناني تنها از مشرق به مغرب روند، کسي را با آن ها کاري نباشد.