سيد جمال الدين حسين محدث، مولف کتاب «روضة الاحباب» مي باشد که از کتب متداوله ي معروفه در نزد اهل سنت است و قاضي حسين ديار بکري در اول «تاريخ خميس» آن را از کتب معتمده شمرده و در «استقصاء» نقل کرده که ملا علي قاري در «مرقاة شرح مشکاة» و عبد الحق دهلوي در «مدارج النبوة» و «شرح رجال مشکاة» و شاه ولي الله دهلوي والد شاه صاحب عبد العزيز معروف، در «ازالة الخفاء» از آن کتاب، مکرر نقل کنند و به آن، استدلال و احتجاج نمايند.



[ صفحه 56]



در آن کتاب مرقوم داشته که: کلام در بيان امام دوازدهم، موتمن، محمد بن الحسن: تولد همايون آن در درج ولايت و جوهر معدن هدايت، به قول اکثر راويان، در نيمه ي شعبان سال 255 در سامره اتفاق افتاد... و مادر آن عالي گهر، ام ولد [1] بوده و مسماة به صيقل يا سوسن و - گفته شده - نرجس و - گفته شده - حکيمه [مليکه] و آن امام ذوالاحترام، در کنيه و نام با حضرت خير الانام - عليه و آله الصلاة و السلام - موافقت دارد، و مهدي منتظر و الخلف الصالح و صاحب الزمان، از القاب اوست.

در وقت رحلت پدر بزرگوار خود، حضرت واهب العطايا آن شکوفه ي گلزار را مانند يحيي و زکريا عليهما السلام در حالت طفوليت «حکم» کرامت فرمود و در وقت صبا [و کودکي] به مرتبه ي بلند امامت رسانيد.

و بعد از ذکر کلماتي چند در اختلاف در حق آن جناب و بعضي روايات صريحه در آن که مهدي موعود، همان حجة بن الحسن العسکري عليهما السلام است گفته: راقم حروف گويد که چون سخن بدينجا رسيد؛ و الله در من قال:



بيا اي امام هدايت شعار

که بگذشت غم از حد انتظار



ز روي همايون بيفکن نقاب

عيان ساز رخسار چون آفتاب



برون آي از منزل اختفا

نمايان کن آثار مهر و وفا



و اين کلمات صريح است در اين که مانند اماميه، معتقد به وجود آن حضرت و غيبت و اختفاي آن جناب، و منتظر و مترقب ظهور آن حضرت است. [2] .



[ صفحه 57]