منظور فلاسفه بدبين آنهائي است که هيچ گونه اميدي به اصلاح اين جهان را ندارند گمان شان اين است که اين تيره روزي ها هم چنان ادامه مي يابد و هيچگونه اميدي به اصلاح اين جامعه ويران نيست و هرگز روزي نخواهد رسيد که اين نابساماني ها سر و سامان گيرند. اينان عقيده دارند کمال تاريخي و يا کمال در تاريخ قابل تحصيل نيست، زمين در آينده اي و لو دور بهشت نخواهد شد. انتظار اينکه بشريت روزي به راه آيد و از حاصل دسترنج بشر براي خود دنيائي زيبا بسازد انتظاري بيهوده و بي مورد است. با همين دردها بايد سوخت و ساخت و امروز را بايد دريافت تا ببينيم فردا چه خواهد شد. بر اين اساس نظر آنها اين است که تا مي توانيم از امروز بهره بريم. بهر صورتي و از هر راهي است بکوشيم از لذات موجود استفاده کنيم. زيرا فردا تيره تر از امروز است و نکند که ناکام از دنيا رويم و يا روز به روز بر ناکامي ما افزوده تر گردد. اساس انديشه شان: اساس انديشه شان از اينجا مايه مي گيرد که



[ صفحه 48]



جهان عرصه زور آزمائي ها و زورمداري ها است مساله تنازع بقا هم چنان به اهميت و اعتبار خود باقي است. غريزه پرخاشگري هم چنان در سر جاي خود قرار دارد. و بر اين اساس اصل تنازع بقا بستگي به زمينه غريزي ما دارد و نمي توان اميد داشت که آن از ميان برود. بدين سان انتظار اينکه جنگ نباشد و بشريت روي صلاح و خير را ببينيد انتظاري بي مورد است. چون اساس و ريشه جنگ خواهي در درون انسان وجود دارد. مادام که آدمي زنده است اين مساله وجود خواهد داشت و هر روز از روز ديگر بدتر خواهد بود. از سوي ديگر مسائل و مشکلات بشري بگونه اي هستند که با تصاعد هندسي به پيش مي روند در حاليکه تربيت افراد کاردان براي غلبه بر مشکلات با تصاعد، عددي است. و با اين حساب هرگز انتظار نمي توان داشت که مصلحاني بزرگ پديد آيند و با ياران و ياوران تربيت يافته خود بر مشکلات غلبه کنند. آنچه که از نظر ما براي آنان مساله است مساله استبعادهاست. مساله بنظر آنها بسيار دور و بعيد بنظر مي رسد. و اين استبعادها بصور گوناگون هستند و از آن جمله: