روايات سخن از توسعه برکات در روي زمين دارند و مي گويند زمين برکات خود را بيرون مي ريزد و آسمان آنچه از باران و ابرها دارد بر زمين مي ريزد، طوري که کشت ها سر و وضع بهتري پيدا کنند. زمين ها سرسبز و خرم شوند، و توليدها چند برابر گردند. از سوي ديگر اين توسعه برکات در سايه خير خواهي ها نسبت بهم ديگر و دوري از اسراف است. زيرا مي دانيم ما زاد غذائي که امروزه تنها در امريکا دور پخته مي شوند قادرند جمعيت يک مليارد نفري چين را براي چند روزي سير نگه دارند. در آخر الزمان جلوي اين اسراف ها گرفته مي شود. هر کس در بين دو حد اسراف و اقتدار است. نه چندان مي خورد که از دهانش بر آيد و نه چندان که از ضعف جانش بر آيد. از سوي سوم علت توسعه برکات خودداري از حرص و ولع در جمع کردن و انباشتن غذا و تنها براي خود نگهداشتن است. هر کس بفکر جمع و همسايه خويش خواهد بود. در صدد آن است برادران عقيدتي خود را دريابد و آنها را مورد توجه قرار دهد. بدين نظر کسي احساس ضيقي و تنگي نخواهد کرد.