در بينش اسلامي اعتقاد به تداوم بي نهايت کمال بشري است و اين تکامل در آدمي تا سر حد صعود به سوي خدا امکان پذير است. از سوي ديگر ملاحظه جنبه هاي رشد در انسان آدمي را به اين نکته متوجه مي سازد که در سير طبيعي انسان هم اين جنبه مورد نظر است، از عالم نطفه به علقه، از علقه به سوي مضغه و بالاخره رسيدن بيک انسان کامل و ورودش در اين دنياست. در اين جهان هم از مرحله فردي به کودکي و نوجواني و رسيدن بمرحله يک انسان بزرگسال است. اين سير در دو سوي مادي و معنوي انسان است و کسي نمي تواند مانع آن گردد. مقياس ترقي و تنزل بايد خود انسان باشد نه ديگران و نه صنعت و تمدن، سعادت و خوشبختي انسان امري است که بدست خود فرد بايد حاصل گردد و او براي خود خير و سعادت بيافريند و کسي نبايد مزاحم او شود. اگر هم روزي زحمتي و مزاحمتي پديد آورد سرکوب خواهد شد و تلاش باطلش فانش شدني است.