از نظر اسلام باطل از بين رفتني و فاني شدني است. اصولا از ديد قرآن عواملي که مانع صعود و تکامل انسان مي شوند در تعبير قرآني هم چون کف بر روي آب هستند که زودگذر، سست و ناپايدارند. و آن چنان نيستند که بتوانند ايستادگي کنند. از ديد ديگر اراده حاکم بر سير تحولات تاريخي در اسلام اين است که عرصه باطل محدود است و عرصه حق نامحدود و هميشه باطل محاط است و حق محيط. اين امر حتمي است و اساس آفرينش، نظام و اراده آن و دعوت و لعبتت انبياء بر اين مبنا قرار دارد. کفي که بر روي آب است چند صباحي ابراز وجود مي کند و ديده ها را بسوي خود جلب مي نمايد. آن چنان که هر کس چشم بدان نهد احساس عظمت براي آن کرده و خود را در برابرش حقير مي بيند. در حالي که صرف جثه است و عظمت آن بر باد رفتني است. از آن نبايد نگران بود. بالاخره آب روان و زلال بر جاي مي ماند و بس.