جهان بيني اسلامي اين نويد را مي دهد که نظامات بشر ساخته، همان نظاماتي که عمري خون در دل ما کرده اند، همان نظاماتي که بشريت را بسوي فنا و نابودي سوق داده اند، همانها که در جنبه اجرا انسانها را با دو ديد ديده اند فاني و نابود مي شوند. جهان بيني اسلامي مي گويد در اين فنا و نابودي انگليس و فرانسه ندارد، سوئيس و سوئد فرق نمي کند، همه از بين بروند مساله مارکس و هگل



[ صفحه 63]



مطرح نيست، انگليس و فرويد و داروين فرق نمي کنند. همه طرز فکرها، انديشه ها، فسادهائي که در اثر انديشه هاي هواخواهانه آنها پديد آمده اند از ميان مي روند. اين نظامات از ميان مي روند بجاي آنها نظامات الهي مي آيند، نظاماتي که با فطرت ما سازگارند و آدمي بهنگام برخورد با آنها احساس مي کند که از تاييدي دروني برخوردارند. آدمي مي خواهد که آن عمل شود و گسترش و توسعه يابد و خود با آنها همراه و همگام گردد. الفق ديد اسلام افق زيبائي است اما آن بابت که جهاتي را تصور مي کند که در آن تاريکي و ناروائي نيست، ظلم و تبعيض نيست. هر چه هست نور است، صفاست، همانندي است، تساوي در برابر دادگاه و قانون است.