امام صادق (ع) مي فرمايد: «هنگامي که امام (ع) در شهر مکه ظهور مي کند و قصد حرکت به کوفه را دارد، به نيروهايش اعلام مي کند که کسي آب و غذا و توشه راه با خود برندارد. حضرت (ع) سنگ موسي (ع) را که به وسيله آن دوازده چشمه آب زلال از زمين جوشاند، همراه دارد. در مسير راه هر جا توقف مي کنند، آن سنگ را نصب مي کند و از زمين چشمه هاي آب مي جوشد. هر کس گرسنه باشد با نوشيدن آن سير مي گردد و هر کس تشنه باشد، سيراب مي شود.

تهيه آذوقه و آب بين راه سپاهيان به همين ترتيب است تا هنگامي که به شهر نجف برسند؛ در آن جا با نصب آن سنگ، براي هميشه از زمين آب و شير مي جوشد که گرسنه و تشنه اي را سير مي کند». [1] .

امام باقر (ع) مي فرمايد: «هنگامي که حضرت قائم (ع) ظهور مي کند، پرچم پيامبر (ص) و انگشتر سليمان و سنگ و عصاي موسي همراه او خواهد بود. پس به امر حضرت در بين سپاهيان اعلام مي شود که کسي زاد و توشه براي خود و علوفه براي چهارپايان بر ندارد. برخي از همراهان مي گويند: او مي خواهد ما را به هلاکت بيندازد و مرکب هاي مان را از گرسنگي و تشنگي نابود کند. اصحاب با حضرت حرکت مي کنند. به اوّلين جايي که مي رسند، حضرت سنگ را بر زمين مي کوبد و آب و غذا براي نيروها و علوفه براي حيوانات بيرون مي آيد و از آن استفاده مي کنند تا به شهر نجف مي رسند». [2] .