يکي از ويژگي هاي حضرت مهدي (عج) اين است که شخصيت دروني انسان ها را از چهره شان مي شناسد و افراد صالح را از ناصالح تشخيص مي دهد و مفسدان را با همان شناخت به سزاي اعمالشان مي رساند.

امام صادق (ع) مي فرمايد: «هنگامي که حضرت قائم، قيام مي کند، احدي نمي ماند، مگر آن که حضرت او را مي شناسد: که فردي صالح و نيک است يا منحرف و فاسد». [1] .

نيز مي فرمايد: «هنگامي که قائم ما قيام کند، دشمنان ما را از چهره هاي شان مي شناسد. آن گاه آنان را از پيشاني (سر) و پاهاي شان مي گيرد (و دستگير مي کند) و خود با يارانش، آنان را با شمشير به قتل مي رسانند». [2] .

هم چنين مي فرمايد: «هنگامي که قائم آل محمد (ص) قيام کند، دوستانش را به کمک قدرت تشخيصي که دارد، از دشمنانش مي شناسد».

معاويه دهني مي گويد: امام صادق (ع) در رابطه با آيه مجرمين از چهره هاي شان شناخته مي شوند، آن گاه از سر و قدم هاي شان گرفته مي شوند، [3] فرمود: «اي معاويه! ديگران درباره آن چه مي گويند؟» عرض کردم: مي پندارند که خداوند، روز قيامت، گناهکاران را از قيافه شان مي شناسند و از موهاي جلوي سر و پاهاي شان مي گيرند و آنان را در آتش مي اندازد. امام فرمود: «خداوند چه نيازي دارد که مجرمان را از چهره شان بشناسد و حال آن که آنان را آفريده است». عرض کردم: پس معناي آيه چيست؟ فرمود: «هنگامي که حضرت قائم قيام کند، خداوند به او علم سيماشناسي عطا مي کند و حضرت دستور مي دهد، کافران را از سرو پا گرفته و با شمشير ضربات سختي بر آنان بزنند». [4] .