از برخي روايات فهميده مي شود که، ائمه معصومين (ع)، شيوه عالمان قم را مورد تأييد قرارداده اند.

امام صادق (ع) در اين باره مي فرمايد: «بر فراز قم فرشته اي است که دو بال خود را بر آن به حرکت درمي آورد و هيچ ستمگري به آن قصد سوئي نمي کند؛ مگر آن که خداوند، او را همانند نمک در آب ذوب مي کند».

حضرت آن گاه به عيسي بن عبداللَّه قمي اشاره کرد و فرمود: «درود خداوند بر قم! پروردگار جهان، سرزمينشان را از باران سيراب و برکاتش را بر آنان نازل مي گرداند و گناهانشان را به حسنات مبدّل مي سازد. آنان اهل رکوع، سجود، قيام و قعودند؛ چنان که آنان فقيه، دانشمند و اهل درک و فهم هستند. آنان اهل درايت و روايت و بينش عبادت کنندگان نيکي هستند». [1] .

هم چنين آن امام در پاسخ شخصي که گفت: مي خواهم از تو چيزي بپرسم که کسي پيش از من نپرسيده باشد و پس از من نخواهد پرسيد، مي فرمايد: «شايد مي خواهي از حشر و نشر سؤال کني؟»

گفت: آري، سوگند به آن که محمد (ص) را بشارتگر و هشدار دهنده، مبعوث کرد.

حضرت فرمود: «حشر همه مردمان به سوي بيت المقدس است؛ مرگ بقعه اي در سرزمين جبل که آن را قم مي نامند و آمرزش الهي شامل حالشان مي گردد».

آن مرد، در حالي که نيم خيز شد، گفت: اي فرزند رسول خدا! آيا اين اختصاص به مردم قم دارد؟

امام پاسخ داد: «آري؛ آنان و هر کس که هم عقيده ايشان باشد و سخن آنان را بگويد». [2] .