از برخي روايات استفاده مي شود که قم و اهل آن رمز و الگوي تشيّع و ولايت مي باشند.

از اين رو، هر کس را که مي خواستند، دوست دار اهل بيت و علاقه مند به آنان معرفي کنند، او را قمي خطاب مي کردند.

گروهي خدمت امام صادق (ع) مشرّف شدند و گفتند: ما از مردم ري هستيم. حضرت فرمود: «آفرين به برادرانمان از اهل قم». آنان چندبار تکرار کردند. ما از ري خدمت شما رسيده ايم و حضرت نيز سخن نخست خود را تکرار کرد. آن گاه فرمود: خداوند حرمي دارد که در مکه است و براي رسول خدا (ص) نيز حرمي است و آن در مدينه است. کوفه حرم اميرالمؤمنين (ع) است و حرم ما (اهل بيت) شهر قم است و به زودي دختري از فرزندانم به نام فاطمه، در آن دفن مي شود. هر کس او را (با معرفت) زيارت کند، بهشت بر او واجب مي شود».

راوي گويد: امام صادق (ع) اين سخن را هنگامي بيان کرد که هنوز امام کاظم (ع) متولد نشده بود. [1] .

صفوان مي گويد: روزي نزد ابا الحسن - امام کاظم (ع) - بودم وسخن از مردم قم و علاقه و ميل آنان به حضرت مهدي (عج) به ميان آمد؛ امام هفتم (ع) فرمود:

«خداوند آنان را رحمت کند و از آنان خشنود باشد. آن گاه ادامه داد، بهشت هشت در دارد که يکي از آن ها براي مردم قم است. در ميان شهرها و کشورها، آنان نيکان و نخبگان شيعيان ما هستند. خداوند ولايت و دوستي ما را، با طينت و سرشت آنان آميخته است». [2] .

از اين روايت استفاده مي شود که ائمه معصومين (ع) شهر قم را پايگاه عاشقان اهل بيت و حضرت مهدي (عج) مي دانسته اند و شايد دري از بهشت که به شهر قم اختصاص دارد، باب المجاهدين يا باب الاخيار (درب نيکان) باشد، چنان که در روايت نيز به اهل قم، نيکان شيعه گفته شده است.