جنايات ستمگران و جلّادان در طول تاريخ بسيار سهمگين و وحشتناک بوده است. صفحات تاريخ پر از ستم ها و ظلم ها و جناياتي است که فرمانروايان ستمگر و خون آشام بر ملّت هاي محروم روا داشته اند که چنگيز، هيتلر و آتيلا نمونه هايي از آنان هستند.

امّا جناياتي که پيش از ظهور امام مهدي (عج) در جهان رخ مي دهد، از هولناک ترين جناياتي است که مي توان تصور کرد. اعدام کودکان خردسال به وسيله چوبه هاي دار، سوزاندن کودکان و فروبردن آنان در مايعات گداخته، قطعه قطعه کردن آدم ها با اره و ميله هاي آهني و آسياب ها، حوادث تلخي است که پيش از برپايي حکومت عدل جهاني، به وسيله حکومت هايي که خود را مدافع حقوق بشر مي دانند، رخ مي دهد. با بروز چنين وحشي گري هايي است که اهميّت حکومت حضرت مهدي (عج) - که به تعبير روايات، پناه محرومان است - آشکار مي گردد.

علي (ع) حوادث تلخ آن روزگار را چنين ترسيم مي کند: «همانا سفياني، گروهي را مأمور مي کند تا کودکان را در محلّي جمع کنند؛ آن گاه روغن را براي سوزاندن آنان داغ مي کند؛ کودکان مي گويند: اگر پدران ما با تو مخالفت کردند، گناه ما چيست، که بايد سوزانده شويم؟ او دو تن به نام هاي حسن و حسين را از ميان کودکان بيرون مي کشد و به دار مي آويزد. پس از آن به سوي کوفه مي رود و همان رفتار (وحشتناک پيشين) را با کودکان آن جا انجام مي دهد و دو کودک به همان نام ها را بر در مسجد کوفه به دار مي زند و از آن جا بيرون مي رود و باز جنايت مي کند و در حالي که در دستش نيزه اي قرار دارد، زني باردار را دستگير مي کند و آن را به يکي از يارانش مي سپارد و فرمان مي دهد که در وسط خيابان به او تجاوز کند. او پس از تجاوز، شکم زن را مي درد و جنينش را بيرون مي آورد و هيچ کس نمي تواند چنين وضعيت هولناکي را تغيير دهد». [1] .

امام صادق (ع) در خبر لوح مي فرمايد: «... خداوند رحمت خويش را به وسيله فرزند دختر پيامبر (ص) کامل مي گرداند؛ همان کسي که کمال موسي، ابهت عيسي و صبر و استقامت ايوب پيامبر را داراست. دوستان من، در دوران (پيش از ظهور) او خوار و ذليل باشند و سرهاي شان، همانند سرهاي اهالي ترک و ديلم (براي حکام و ظالمان) هديه برده مي شود. آنان کشته شوند و سوزانده گردند و ترسان، وحشت زده و هراسناک باشند. زمين از خونشان رنگين شود و ناله و فرياد در ميان زنانشان زياد گردد. آنان دوستان واقعي من هستند. او به وسيله آنان هر فتنه کور و تاريکي را دفع مي کند و زلزله ها (وناآرامي ها) را بر طرف مي سازد و زنجيرها و بندهاي اسارت را از ايشان بر مي دارد. درود خداوند بر آنان باد که ايشان همان هدايت شدگانند». [2] .

ابن عباس مي گويد: «سفياني و فلاني خروج مي کنند و با هم مي جنگند؛ به گونه اي که (سفياني) شکم زنان را مي درد و کودکان را در ديگ هاي بزرگ مي گدازد و مي سوزاند». [3] .

ارطات مي گويد: سفياني هر کس را که با او مخالفت کند، مي کشد. با اره ها مخالفانش را به دو نيم مي کند و با ديگ ها آنان را نابود مي سازد. اين ستم ها، شش ماه به طول مي انجامد. [4] .