بر اثر تجاوز قدرت هاي بزرگ، امنيّت از ميان حکومت هاي کوچک و ملّت هاي ضعيف رخت بر خواهد بست و ديگر آزادي و امنيّت مفهومي نخواهد داشت. قدرت هاي حاکم بر جهان آن چنان عرصه را بر ملل ضعيف تنگ مي کنند و تجاوز به حقوق ملّت ها را تا آن جا گسترش مي دهند که مردم اجازه نفس کشيدن هم نمي يابند.

پيامبر اکرم (ص) آن دوران را چنين ترسيم مي کند: «به زودي امّت ها (پيروان ديگر آيين ها و مکاتب) بر ضد شما وارد عمل خواهند شد؛ آن گونه که گرسنگان به ظروف غذا حمله ور مي شوند». شخصي گفت: از آن جهت که در آن زمان در اقليّت به سر مي بريم، اين گونه مورد هجوم قرار خواهيم گرفت؟ پيامبر فرمود: «تعداد شما در آن زمان بسيار خواهد بود، ولي چون خس و خاشاک روي سيل خواهيد بود. خداوند، مهابت و عظمت شما را از دل دشمنانتان خارج ساخته، بر دل هاي تان سستي خواهد افکند». کسي پرسيد: اي رسول خدا! اين وهن و سستي به علت چيست؟ فرمود: «دنيا دوستي و ناخوش داشتن مرگ».

اين دو خصلت زشت که رسول مکرّم از آن ياد کرده است، کافي است که ملتي را از رسيدن به آزادي و دفاع از ارزش هاي خود باز دارد و آنان را به زندگي ذلت بار تحت هر شرايطي انس دهد؛ هر چند با از دست دادن دين و اصول مکتب باشد.

رسول خدا (ص) مي فرمايد: «ظهور مهدي (عج) هنگامي خواهد بود که دنيا آشفته و پُراز هرج و مرج گردد و گروهي به گروه ديگر يورش برند [1] نه بزرگ به کوچک رحم کند و نه نيرومند بر ضعيف ترحّم نمايد. در چنين هنگامي خداوند به او اجازه قيام مي دهد». [2] .